πάνθηκτος

-ον, Μ

(για ξίφος) ο πολύ οξύς, πάρα πολύ ακονισμένος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < παν-* + -θηκτος (< θήγω «ακονίζω»), πρβλ. νεό-θηκτος].